قبل از نتایج!

سلام به همه

نماز و روزه هاتون قبول باشه ایشالا.

این حرف هایی که الان میخوام بزنم رو قصد داشتم بعد از اومدن نتایج بگم ولی حس کردم چقد قشنگه قبل از این که هر چیزی مشخص بشه ما یکبار واقعا به شرایطی که ممکنه برامون پیش بیاد فکر کنیم. 

اگر سال سومی و قبول بشی: جوگیر شدن اشتباه ترین چیزه! پیروزی حاصل یه روند منطقی و مستمره و یکی از مهم ترین خصوصیاتی که تو هر مدال طلایی (تعریف از خود نباشه :دی) میبینی "پشتکاره". این که تو هر مرحله اشباع نشی و همیشه سعی کنی "بهترینتو" بزاری یه حس فوق العاده ای بهت میده که باعث میشه فارغ از هر نتیجه ای به خودت واقعا افتخار کنی. چند ماه بعد (جدا از اینکه چه مدالی بگیری) وقتی شب میخوای بخوابی و ناخوداگاه میری تو فکر گذشته، بیشترین چیزی که میاد جلو چشمت تلاش و حس و حال و موقع هاته. اگه " تَهِ خودتو" گذاشته باشی با یه حس خوبی میخوابی. به جز پتانسیل و پشتکار یه چیز دیگم خیلی خیلی لازمه. برنامه ریزی. اینکه بدونی میخوای چیکار کنی تو هر مرحله. برنامه ریزی فقط برنامه ریزی درسی نیست! این که تو هر موقعیتی بدونی باید چیکار کنی هم خودش برنامه ریزیه. به شرایطی که می خواد براتون پیش بیاد فکر کنید چون واقعا کمک میکنه و شما به خودتون مسلط تر میشید. با همه این حرفا، شروع کنید به تلاش. موقعیتی که دارید رو قدر بدونید ولی اشباع نشید!

اگر سال دومی و قبول بشی: نوش جونت! همون حرفای بالا در مورد تو هم صادقه با این تفاوت که تو موقعیتشو داری که یه دوره چهل رو با فشار کمتر بگذرونی. استفاده کن :)  ولی یادت نره اصلا نباید مغرور شی. هنوز اول راهی و یه غرور بی‌مورد کافیه تا زمینت بزنه. با قدرت ادامه بده.

اگر سال سومی و قبول نشی: برخلاف همه که میخوان خیلی چشم بسته صرفا روحیه بدن من میگم همون طور که الان احساس میکنی، چیز بزرگی رو از دست دادی. کی میگه مدال چیز کمیه؟! اما نکته مهم اینکه چه طور بعد از این باخت (دوست نداشتم اسمشو بزارم باخت ولی این ملموس تره!) دوباره برمیگردی. به طور آماری بالا پایین تو زندگی همه هست ولی موفق کسیه که "شرایط تابع اون باشن نه اون تابع شرایط." با موقعیتی که برات پیش اومده منطقی برخورد کن و خودت رو گول نزن. بیشتر از این حرف زدن یکم شعاره ولی خودت رو بزار 20 سال بعد که نشستی و داری به این روزهات نگاه میکنی. دوست داری این خاطرات رو چه جوری ورق بزنی؟ شبیه بازنده ها ببینی خودتو یا کسی که همیشه تلاش کرده بهترین خودش باشه هر چند تو بعضی مسابقه ها برنده نبوده؟

اگر سال دومی و قبول نشی: حرفای بالا دوباره صادقه با این تفاوت که یک سال دیگه فرصت داری. شاید نگاه کنید به بقیه دوستاتون که قبول شدن و حس کنید که عقب افتادین شدید؛ ولی یه تجربه ای که من به عنوان کسی که سال دوم قبول شدم دارم اینه که وقتی بعد از دوره چهل برگشتیم کنار بچه هایی که قبول نشده بودن واقعا عقب افتاده بودیم و یه زمان و انرژی زیادی گذاشتیم تا بهشون برسیم! نکته جالب تر اینکه تقریبا هر ساله نصف بچه های طلا کسایین که از سال پیشش مدال نداشتن! پس فکر نکنین برای اینکه طلا بشید حتما باید سال دوم قبول میشدید. اونایی که قبول شدن یه امتیازی گیرشون اومده و شما یه امتیاز دیگه. مهم چگونه و چقدر استفاده کردن از اونه.

- معین: به عنوان کسی که سال دوم قبول نشده جا داره چندتا چیزو تاکید کنم (کسایی که قبول میشن هم بخونن). این که میگن شما یه چیزی به دست آوردین واقعا درسته. به احتمال زیاد دارین به این فکر میکنین که یه سری حرف میزنیم که فقط روحیه بدیم؛ اما واقعا اینطوری نیست. کسایی که قبول میشن نمیتونن اونطوری که باید درس بخونن. مجبورن روزی 7-8 ساعت سر کلاس باشن و بقیه روز رو در حالی که شدیدا خسته ان درسایی که بهشون گفته شده رو بخونن. ولی شما نه. شما یه زمان خیلی عالی دارین که میتونین اونطوری که باید و بهتره بخونین. پس اصلا از دستش ندین. کسایی که قبول شدن یه تجربه دوره بیشتر از شما دارن و میتونه خیلی کمکشون کنه. پس طوری از برگ برندتون (تابستون) استفاده کنین که آخرش شما چیزی داشته باشین که اونا ندارن.

همه کسایی که این پستو میبینین؛ مستقل از پایه و قبول شدنتون، هرجا بودین از مسیر لذت ببرین. مقصد همیشه اونطوری که از دور دیده میشه نیست.

یا رفیق من لا رفیق له!

یا علی؛